Normaal stromen de woorden als vanzelf uit mijn hart.  Vliegen mijn vingers over het toetsenbord en kunnen zij de stroom aan woorden bijna niet bijbenen. Mijn creatieve brein staat op zo’n moment echt 100%, zo niet 200% aan. Ik moet mijn hersenspinsels die tussendoor oppoppen dan echt even elders parkeren, om deze later er aan toe te voegen. Men noemt dat volgens mij ook wel de schrijversflow.

Het tegengestelde van een schrijversflow is een schrijfblokkade. Dan voelt het stroef, geforceerd, neemt de kritische stem de overhand, voelt het leeg alsof de deur naar inspiratie op slot zit. Tja, en dat is het toch ook niet. Ik zit vol energie, mijn kritische stem is, eindelijk, een keer stil en ik heb de afgelopen dagen genoeg meegemaakt om een prachtige inspirerende blog voor jou te schrijven. Alleen deze ronde weet ik oprecht niet welke woorden ik moet geven aan wat ik heb meegemaakt. 

Zo fantastisch was mijn lesweekend over het systemisch werk. Zo fantastisch & ontroerend was een gesprek over het systeem met mijn kinderen. En zo fantastisch was een regressiesessie met één van mijn cliënten gisteren. Zó fantastisch, dat ik er dus geen woorden voor heb om jullie mee te laten genieten.

Daar zit ik dan achter mijn laptop, te stralen van al die fantastische gevoelens! 

Ik geniet er enorm van! Dus ik laat het maar even borrelen, kriebelen, sudderen en bruisen. 

De woorden bruisen stilletjes verder. Ik neem je binnenkort weer mee. A je to!

Liefs, Nic